امروز سالمرگ سهراب سپهری است . ما هميشه بزرگان‌مون رو با مرگشون به خاطر مياريم نه با تولدشون و نه حتي به اين فکر ميکنيم که چرا برای ما بزرگند و به اسطوره‌ای از صفات خوب و بزرگي بدل شده اند .
بر عکس ديگران که تولد مفاخرشون رو جشن ميگيرن . مثلا صد سالگي ارنست همينگوی يا ساموئل بکت. و در اين جشن ها در مورد کارهايي که کرده اند حرف ميزنن و مردم بيشتر باهاشون آشنا ميشن و بيشتر بهشون افتخار ميکنن و حس ملي‌گرايي و غرورشون هم ارضا ميشه .
يادمه تقريبا هشت نه ساله بودم که تلويزيون يه فيلم خارجي نشون داد در مورد يه پسر نوجوون که مي‌خواست به خاطر روز تولد پدربزرگش که سالها قبل مرده بود، آرزوی اونو برآورده کنه و با بالون تا ارتفاع برج ايفل بالا بره . کل فيلم در مورد تلاش اون پسر بود و دايم به آرزوی پدربزرگش اشاره ميکرد. خاطره واضحي که از اين فيلم به ياد دارم خشم و غضب بزرگتر‌ها در مورد کار بيهوده جشن تولد برای يه پدربزرگ مرده بود . در حاليکه سالهای متوالي برای مردگان‌مون با مخارج زياد سالمرگ برگزار ميکنيم و به غصه‌هامون دامن ميزنيم . ما با اين فرهنگ بزرگ شديم .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر