ديشب جسته و گريخته فيلم ديگران رو از شبکه چهار ديدم . اما خوشم نيومد. زبان اصلي اش رو ديده بودم و به نظرم دوبله يه جورايي فيلم رو ناقص کرده بود . لحن و آهنگ کلام نيکول کيدمن در اين فيلم يه زن مقتدر رو نشون ميده که در آخر، اين قدرت ظاهری و تو خالي اش فرو ميريزه . اما دوبلورش يه لحن درمانده داشت . لحن زنهای ايراني که که موقع سر و کله زدن با شوهر و بچه هاشون گريه تو مشت شونه و ضعفشون در کلام شون آشکاره .
کلا مدتهاست از ديدن فيلم های دوبله شده بيزار شده ام . حتي اگه فيلم مورد علاقه ام باشه و به ندرت تا پايان فيلم دوام ميارم . نه اينکه دچار نوستالژی شده باشم و قديم پرستي و اين حرفها . دوبله های قديمي هم ايرادهايي داشتن . اما سرزنده بودن . دوبلورها پا به پای بازيگران، نقش ها را بازی مي کردن و به همين خاطر جاودانه شدن . اما چند سالي است دوبله ها ( به جز موارد انگشت شمار ) به يک روخواني خسته کننده بدل شدن . نه شوری ، نه هيجاني، نه احساسي .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر