دخترک

تقريبا يک ماهه که از اتاق خودمون که يه اتاق بزرگ با معماری شبيه به بانک بود ، به يه اتاق خيلي کوچيک اسباب کشي کرديم . اتاق خودمونو خراب کردن تا ازش چند تا اتاق در بيارن و هرکسي برای خودش يه اتاق داشته باشه.تقريبا يه هفته ای از کارش باقي مونده . من که دارم روز شماری ميکنم برای اينکه هرچي زودتر برگردم سر جای خودم. اصلا هم برام مهم نيست که کدوم اتاقو به من بدن ، کوچيک باشه ، کم نور باشه يا آفتابگير نباشه ( هر چند من از نور آفتاب اصلا خوشم نمياد )فقط يه جايي باشه که مجبور نباشم اين خاله زنکها رو تحمل کنم و شاهد دخالتشون تو کارای خودم باشم .

تو اتاق قبلي فاصله ها زياد بود و برخورد ها کم . من هم که تا ميتونستم سعي ميکردم اصلا تو جمعشون وارد نشم. اوايل حسابي شاکي بودن ولي کم کم عادت کردن. آخه هيچ خوشم نمياد پای حرفاشون بشينم که فقط بدگويي از ديگرانه و بازگو کردن رازهای زندگي خصوصي.

تو اين اتاق موقت فاصله ها کمه و طبعا برخوردها زياد و بالاخره ديروز اولين دعوا پيش اومد. دو تا از همکارا چنان دعوايي راه انداختن که بيا و ببين . حسابي همديگر رو شستن و گذاشتن کنار . جالبتر از همه امروز صبح بود که اولش يه سلام و عليک جانانه و بعدش هم نشستن برای کلاس کامپيوتر با هم تمرين کردن. ما که از تعجب شاخ درآورده بوديم.