دوراهي

امروز زنگ نزده. البته ميدونستم که قراره يه سفر کوتاه بره و بنا بود که خودم باهاش تماس بگيرم. احساس های متضادی دارم . از يه طرف ازش خوشم مياد. شايد در ظاهر تيکه دندون گيری نباشه ، ولي خيلي چيزا داره که باعث ميشه بهش تمايل پيدا کنم. از يه طرف هم تموم سعيم رو به کار گرفتم که بهش دلبسته نشم . خودش ميگه دلبستگي با وابستگي فرق داره ، شايد واقعا اينطور باشه.

حرفاش قشنگه. با من خيلي مهربونه و با وجوديکه هميشه بهش ضد حال ميزنم ، بازم صبور و با محبته. برام دوست خوبي هم بوده و بي دريغ منو راهنمايي کرده. تجربياتش رو در اختيارم گذاشته و از ديدگاه خودش به عنوان يه مرد عيب ها و ايراد هام رو بهم ميگه . به قول خودش : دوست واقعي بايد مثل آيينه باشه.

نميدونم چي کار کنم. بدجوری سر دوراهي قرار گرفتم . کسي که هردوتامونو ميشناسه گفته که به درد هم نميخورين و دليل های خودشو داره . هرچند نتونستم حرفاشو بپذيرم.

عزيزی هم برام استخاره گرفته و گفته که بد اومده. از يه طرف يه خواستگار پيدا شده که از نظر مالي ، موقعيت اجتماعي و کاری صد بار بهتر از اونه ولي چنگي به دلم نزده. به خودم ميگم : دختر ! يه بار به حرف دلت گوش کردي ، نتيجه اش اين شد که هنوز سايه سنگين يه شکست عاطفي بالای سرته. بيا و يه بار منطقي فکر کن.

آدم با تجربه ايه. سرد و گرم روزگار رو چشيده و مثل خودم برای زندگي جنگيده. اين هم خوبه و هم بده. خوبه چون از سن خودش بهتر ميفهمه و واقعا ميدونه که زندگي پستي و بلندی زياد داره و دوران اين احساسات اوليه زود تموم ميشه . و بده چون فکر ميکنم توقعش از شريک زندگيش بالاست و من ممکنه نتونم اين توقع رو بر آورده کنم.

فردا سال جديد شروع ميشه. ميدونم که موقع تحويل سال حتما بهم زنگ ميزنه .يعني آخرش چي ميشه؟